دی 98 هم دو شب طول کشید از بدترین حس‌هام بیرون بیام. بعدش بهترین حس‌هام شروع شد. حسی که من رو وادار به دویدن کرد. همون حس بعد خوندن کتاب «خط مقدم». اگه تا الان هم هیچ کاری نکردم و تنبلی و رخوت من رو از همه‌چیز عقب انداخته، خدا هست. خدایی که دست اراده‌ها رو می‌گیره و تا آسمون می‌بردشون. خدای موشک‌های نقطه‌زن.
