تو اما نه
حال بدی دارم. وقتی میخوام توصیفش کنم آهنگ حامد زمانی برای امام زمان تو ذهنم پخش میشه. اونجاش که میگه: همه دنیا ازم بریده (تو اما نه). چندوقته به خواسته‌هام نمیرسم. تلاشهام به بن‌بست ختم میشه. دانشگاه درخواست مهمان شدنم رو قبول نمیکنه. استادها درخواست تغییر ساعت کلاس رو قبول نمیکنن. اون استاد ضدنظامه به معنای واقعی کلمه لای منگنه میذاردم. صبح تا شب برای کلاسش مقاله میخونم و آخر به این نتیجه میرسم حرفی برای گفتن ندارم. اون مقاله‌ای که داشتم با همکارم آماده میکردم رو هرچی بالا و پایین میکنم می‌بینم ارزشی برای چاپ نداره. حس میکنم هیچی توی رشته خودم بلد نیستم. مشکل اعتماد به نفسم خیلی وحشتناک زده بالا دوباره. امشب از روی متن قانون اساسی نتونستم کلمه‌ها رو درست بخونم. حتی اصلی که یقین داشتم توی قانون اساسی هست رو یهو انکار کردم و گفتم نیست. خدایا مگه میشه؟ حس میکنم یه گناه واقعا نابخشودنی مرتکب شدم. اونوقت همه این کارا و تحمل همه این استرس‌ها رو بین بازی با بچه و عوض کردن پوشکش و شیر دادن بهش میکنم که توی ساعات بیداری‌اش حتی ده دقیقه هم من رو رها نمیکنه. پریشب وقتی آخرشب از خواب بیدار شد و شروع کرد به بازی کردن کلی گریه کردم و توی گریه‌هام هم کلی توضیح به خدا دادم که به خدا قسم ناشکری نمیکنم. حال بدی دارم حقیقتا.
و آیا من در این شدت ناتوانی و نابلدی و آشفتگی، به درد امام‌زمان، به درد جهان، به درد کشور، به درد اسلام، به درد غزه و لبنان و همه مجاهدین راه خدا می‌خورم؟ خیر.
پس خدایا مرا به دردبخور بکن...
اولین نفری که مطلب را خوانده است
:)