لطفت اجازه داد که مادر بخوانمت...

 

دو سه روزی شهرستان بودیم و هی پشت هم اتفاقات ریز خلاف میلم پیش آمده بود و امروز دیگر به‌هم‌ریخته و عصبانی شده بودم و از صبح افکار منفی توی مغزم سخت جولان می‌دادند. شب قرار بود برای سالگرد بابا مراسم مردانه‌ای با حضور دوستان بابا خانه پدری برگزار شود. سریع رفتیم تهران که س خودش را برساند. توی مسیر داشتم فکر میکردم یار واقعی امام این روزها به چه چیزی فکر میکند؟ با فکرهای خودم مقایسه کردم و غصه خوردم. تازه تهران رسیده بودیم که مامان زنگ زد و گفت من و مهدیه میخواهیم توی اتاق بمانیم که روضه گوش کنیم. تو هم بیا اینجا. رفتم. مامان و مهدیه داشتند درباره شهدای اخیر مقاومت حرف می‌زدند. توی دلم غصه خوردم که دغدغه این روزهای آنها چیست و دغدغه من چی...روضه شروع شد داشتم توی گوشی می‌چرخیدم. وسط زیارت عاشورا آن اتفاق خاص افتاد. آن لحظه ناب پیش آمد. گریه‌ام گرفت. گوشی را کنار گذاشتم. تا آخر روضه گریه می‌کردم. (مثل) کافری که تازه مسلمان شده باشد. (مثل) گناهکاری که نور رحمت خدا به قلبش تابیده باشد و توبه کرده باشد. قلبم مثل آیینه شفاف شد. تمام وجودم پر از فکرهای خوب شد. دوست داشتم خوب شوم. چه حس لذت‌بخشی...

(مثل) کودکی زیر چادر حضرت مادر در پناه همه خوبی‌ها بودم...

 

شما چقدر صبور و چقدر خشم‌آگین...

‌

در راستای پست قبل، و در اهمیت بحث روایت، گفتم این مطلبی که ۶ سال پیش درباره سمیر قنطار نوشته بودم رو اینجا هم بذارم. برای اونایی که نمی‌دونن باید بگم سمیر لبنانی و عضو جبهه آزادی‌بخش فلسطین بود. یکی از طولانی‌ترین سالهای اسارت در زندانهای اسرائیل رو داشت. حزب‌الله برای آزادی‌اش تلاش زیادی کرد با اینکه هم اختلاف فکری هم اختلاف مذهبی بین سمیر و حزب‌الله وجود داشت. سمیر دروزی‌مذهب بود اما در زندان شیعه شد و البته سیدحسن نصرالله با اعلام شیعه شدنش مخالفت کرده بود تا این تصور ایجاد نشه که شیعه شده که حزب‌الله برای آزادی‌اش تلاش کنه یا چون شیعه شده حزب‌الله برای آزادی‌اش تلاش کرده. در نهایت سال ۲۰۰۸ آزاد شد و سال ۲۰۱۵ در سوریه به شهادت رسید. 

 

 

از وقتی خبر شهادتش رو دیدم و عکسش با پسر کوچیکش علی رو، رفتم تو نخش که این کی بوده؟ ۳۰ سال بودن تو زندان‌های اسرائیل چیز کمی نیست؛ خصوصا واسه کسی که از ۱۷ سالگی اسیر شده باشه...
یه مدت داشتم سعی می‌کردم با حرفای ویکی‌پدیا کنار بیام و بپذیرم آدمای جبهه مقاومت میتونن از اون چیزی که فکر می‌کردم هم غیر علیه‌السلام تر باشن! شیعه نبودنش یه طرف، جنایتی که ویکی‌پدیا بهش نسبت داده بود رو هیچ‌جوره نمی‌تونستم هضم کنم جز اینکه بگم طرف جز تلاش برای فلسطین، هیچ اشتراک فکری اعتقادی عملی دیگه‌ای با ما نداشته.
بعد مدتی، یه روز خیلی اتفاقی به یه رفیق مخلص‌ام رسیدم که روی یکی از نیمکتای دانشکده مشغول کتاب خوندن بود. کتاب دستش "حقیقت سمیر" بود و بابی شد برای گفتگوی ما درباره سمیر قنطار و کارهای کرده و نکرده‌اش. بهم گفت قضیه اونجوری نیست که تو شنیدی و بذار خود سمیر توی کتاب برات تعریف کنه واقعیت چی بوده...
گفتم باشه در حالی که تو ذهنم گذشت خب معلومه که هرکس ماجرا رو جوری تعریف میکنه که خودش خراب نشه!
‌
کتاب رو گرفتم و شروع کردم به خوندن و ناگهان در حالی به خودم اومدم که نه فقط شبهاتم حل شده بود،  که دیدم سمیر شده معلمم و فصل به فصل پربارترم میکنه...
‌
سمیر خیلی چیزا به من یاد داد. کوهی که هیچ‌وقت در مقابل ظالم سر خم نکرد. سال‌های سال آزادی هم‌زندانی‌هاش رو دید و بارها زمزمه آزادی خودش پیچید و آزاد نشد، ولی خم به ابرو نیاورد. مرد شجاعی که هیچ‌وقت زانوهاش در مقابل اسرائیلی‌ها نلرزید. وقتی حکم دادگاه رو خوندن که به ۵۸۲سال و ۶ماه زندان محکوم شده بود، به دادگاه گیر داده بود اون ۶ماه برای چیه؟! سرشار از عزت‌نفسی که توی این ۳۰ سال لحظه‌ای ازش دست نکشید. 
از اینا مهم‌تر، سِیر فکری و اعتقادی عجیبش که نمونه عینی رشد مبتنی بر آگاهیه. سمیر توی زندان حرف گروه‌ها و آدم‌های مختلف رو شنید و مدت‌ها به دلایل شکست گروه‌های مبارز علیه اسرائیل فکر کرد؛ و این فکر تغییرات زیادی رو برای او رقم زد از جمله اینکه متوجه شد حزب‌الله با همه گروه‌های دیگه‌ای که علیه اسرائیل می‌جنگن فرق داره. در سکوت، حزب‌الله و سیدحسن‌نصرالله رو پیگیری کرد و به مرور هم به خودش، هم به منِ مخاطب روایتش، ثابت شد که این آدما هستن که با اعتقاد درست و عمل شجاعانه و محکم و فکرشده، حتماً پیروز نهایی جنگ با اسرائیل‌اند. ‌
‌‌
‌نشستن پای روایت سمیر قنطار، به اندازه ساعت‌ها کلاس درس، هم کلاس درس اخلاق و فضائل انسانی، هم کلاس درس تاریخ و علوم سیاسی برای من آورده داشت. 
به روح بزرگ و آرمان بلندش درود می‌فرستم. ‌

 

 

تاملاتی درباره آخرین شهید این روزها

 

 

متن ویکی‌پدیا درباره یحیی السنوار منو یاد سمیر قنطار انداخت. ویکی‌پدیا او رو هم طوری معرفی کرده بود که با تعجب به خودم گفته بودم این آدم جز بحث دفاع از فلسطین نکته مشترکی با ما نداره. خشن، بی‌رحم، بدون توجه به اصول انسانی، فقط در فکر شکست دشمن. شیعه هم که نبود. 

بعد از خوندن کتاب «حقیقت سمیر» نگاهم زمین تا آسمون عوض شد. 

روایت. روایتی که از حقیقت میشه خیلی تعیین‌کننده است. البته گاهی یه سری نکته ریز باعث میشن تو به روایت غالب شک کنی. مثلا درباره یحیی السنوار، اون تسبیح و کتاب دعای همراهش، کتاب رمانی که توی زندان نوشته، صحبت‌هایی که این دو روز ازش خیلی بازنشر شده و... . 

البته که شجاعتش توی فیلم لحظات پایانی زندگیش من رو شوکه کرد. اما مهمه که این شجاعت در رویارویی با مرگ از چه اعتقاد و روحیه‌ای نشأت گرفته. 

 

در راستای حمایت از خانواده و جوانی جمعیت

 

شاید براتون سوال باشه که کلاس چه‌جوری پیش رفت.

هیچی. به من فرصت حرف زدن نداد و آخر کلاس هم یه سخنرانی طولانی کرد مبنی بر اینکه آدم بچه‌دار اصلا چرا باید دکتری بخونه و دولت چرا باید برای درس خوندن امثال تو هزینه کنه.

با تشکر. 

خدا کسی است که باید به دیدنش بروی...

 

الان یک آدم خوشحال ام.

 

در همون حالی که توی اضطراب کلاس فردا با اون استاد ضدنظامه می‌سوختم و از هر کرانه تیر دعا روان می‌کردم که خدا من حیث لااحتسب و از خزانه غیبش منو از عذاب کلاس این استاد رها کنه نشستم به هر ضرب و زوری بود یه چیزی آماده کردم که فردا سر کلاسش دست خالی نرم. حالا نمی‌دونم چی میشه و همین کافیه، چون اگه این رو نمی‌نوشتم مطمئن بودم چی میشه!

من چون در ازدواجم یه سری رویاهایی که داشتم و حق مسلم خودم میدونستم محقق نشد، عقده‌ای شدم و هرکسی رو اطرافم می‌دیدم که ظاهراً به اون رویاها رسیده حالم بد می‌شد. دیروز یه صوتی درباره حسادت گوش می‌دادم که از روی چهل حدیث امام توضیح میده. اکثر توضیحاتش برام تکراری و غیرکارگشا بود اما یه جمله گفت که خیلی حالم رو خوب کرد. گفت وقتی خدا یه نعمتی رو به یکی دیگه میده و به من نمی‌ده از روی حکمتش هست. چون خدا می‌دونه که برای رشد اون چی خوبه و برای رشد من چی خوبه. 

حالا شاید به نظر شما جمله ساده و بدیهی ای بیاد. ولی من سالها بود می‌شنیدم حسود با خدا مشکل داره چون در واقع داره میگه خدایا چرا به او دادی به من ندادی، و توی ذهنم این جمله رو اینطور تحلیل میکردم که خب خدا شاید او رو بیشتر دوست داشته و خواسته بهش حال بیشتری بده، به تو ربطی نداره، همینه که هست. حق نداری ناراحت شی. در ناخودآگاهم نمیتونستم این رو بپذیرم و حالم بدتر می‌شد. 

وقتی این جمله رو شنیدم در لحظه انگار ذهنیتم اصلاح شد. انگار یکی بهم گفت: خدا تو رو هم دوست داره. خیلی هم دوست داره. اگه چیزی بهت داده از روی دوست داشتنش بوده، اگه چیزی نداده هم از روی دوست داشتنش هست. خدا نمی‌خواد تو رو اذیت کنه [و این جمله‌ها رو در حالی می‌نویسم که گریه‌ام گرفته]، خدا نمی‌خواسته یه چیزی رو جلوی چشم تو بذاره که آزارت بده. خدا نمی‌خواسته بگه به تو چه، بگه همینه که هست. نه. فقط تو با نداشتن اون چیز رشد می‌کنی و بالا میری و قشنگ میشی، و اون کس دیگه با داشتنش. 

یهو همه چیز خیلی قشنگ شد در نظرم. یهو به همه نداشته‌هام بعد ازدواج و توی زندگی مشترک فکر کردم و تونستم براشون آغوش باز کنم و بپذیرمشون و حتی دوستشون داشته باشم. 

امشب که داشتم اون متن رو برای کلاس فردام آماده میکردم رفتم یکی از پست‌های مرتبط اینستاگرامم رو بخونم، چشمم افتاد به پستی که بعد از عقدم‌ نوشته بودم. انگار نرگس اون روز داشت به نرگس امروز یه چیزایی رو یادآوری میکرد. اولا که اول متنم چیزی با این مضمون نوشته بودم که همه اتفاقات این دنیا بهانه‌اند برای اینکه به خدا توجه کنی و نسبتت رو با او پیدا کنی. 

در ادامه گفته بودم آشنایی و ازدواجم با س، بهانه‌ای بود برای اینکه باور کنم دست خدا بسته نیست و می‌تونه خیلی بهتر از اونچه که من دنبالشم بهم ببخشه، و خدا بلندپروازها رو سرزنش نمیکنه.

و فکر کردم...

اولا که همه اینا بهانه ست، ثانیا من چقدر توی این سالها ناشکری کردم و یادم رفت که خدا چه نعمت بزرگی بهم داد. اینقدر غرق فکر به نداشته‌هام شدم که به خودم فرصتی برای شکر داشته‌ها ندادم اساسا.

من مدتها بود دعا نمی‌کردم خدا من رو به قضای خودش راضی کنه چون حس میکردم این دعا فراخوان اتفاقات نادلبخواهی هست...اما حالا با این جریاناتی که پیش اومد انگار دوباره با این فرازهای زیارت امین الله آشتی کردم و میتونم بخونمشون...حتی درباره کلاسی که سفت و سخت وایساده بودم باید حذفش کنم و هیچ راهی نداره و همه درها به روم بسته ست...

اللهم اجعل نفسی مطمئنه بقدرک راضیه بقضائک مولعه بذکرک و دعائک محبه لصفوه اولیاءک محبوبه فی ارضک و سماءک صابره علی نزول بلائک شاکره لفواضل نعمائک مشتاقه الی فرحه لقائک متزوده التقوی لیوم جزائک...

تو اما نه

 

حال بدی دارم. وقتی میخوام توصیفش کنم آهنگ حامد زمانی برای امام زمان تو ذهنم پخش میشه. اونجاش که میگه: همه دنیا ازم بریده (تو اما نه). چندوقته به خواسته‌هام نمیرسم. تلاشهام به بن‌بست ختم میشه. دانشگاه درخواست مهمان شدنم رو قبول نمیکنه. استادها درخواست تغییر ساعت کلاس رو قبول نمیکنن. اون استاد ضدنظامه به معنای واقعی کلمه لای منگنه میذاردم. صبح تا شب برای کلاسش مقاله میخونم و آخر به این نتیجه میرسم حرفی برای گفتن ندارم. اون مقاله‌ای که داشتم با همکارم آماده میکردم رو هرچی بالا و پایین میکنم می‌بینم ارزشی برای چاپ نداره. حس میکنم هیچی توی رشته خودم بلد نیستم. مشکل اعتماد به نفسم خیلی وحشتناک زده بالا دوباره. امشب از روی متن قانون اساسی نتونستم کلمه‌ها رو درست بخونم. حتی اصلی که یقین داشتم توی قانون اساسی هست رو یهو انکار کردم و گفتم نیست. خدایا مگه میشه؟ حس میکنم یه گناه واقعا نابخشودنی مرتکب شدم. اونوقت همه این کارا و تحمل همه این استرس‌ها رو بین بازی با بچه و عوض کردن پوشکش و شیر دادن بهش میکنم که توی ساعات بیداری‌اش حتی ده دقیقه هم من رو رها نمیکنه. پریشب وقتی آخرشب از خواب بیدار شد و شروع کرد به بازی کردن کلی گریه کردم و توی گریه‌هام هم کلی توضیح به خدا دادم که به خدا قسم ناشکری نمیکنم. حال بدی دارم حقیقتا. 

و آیا من در این شدت ناتوانی و نابلدی و آشفتگی، به درد امام‌زمان، به درد جهان، به درد کشور، به درد اسلام، به درد غزه و لبنان و همه مجاهدین راه خدا می‌خورم؟ خیر. 

پس خدایا مرا به دردبخور بکن...

 

 

سربازان در گهواره

 

دقیقا امروز یکسالش شد.

۷ اکتبر.

تو متولد اون روز بزرگی.

برام خیلی معنا داره. 

 

 

کلاس روحیه‌بخش

 

می‌گفت چقدر جوش تغییر ساعت کلاس رو می‌خورید؟ اینقدر موضوع مهمتر برای جوش خوردن هست که به اینا نمی‌رسه. اصلا شاید تا هفته دیگه لبنان جنگ شد و منم رفتم و از شرم خلاص شدید. بیخیال. 

در حالی که ساعت ۷ صبح ما رو کشونده بود سر کلاس می‌گفت. 

کلاس نفرت‌انگیز

 

می‌گفت امیدوارم گروه فشار موفق نشن به بهانه شهادت حسن نصرالله ما رو به وضعی بندازن که دیگه نتونیم ازش بیرون بیایم.

استاد، دکتر، مدیر گروه، تاریخ خوانده و....

و همکلاسی‌هایی که سر به تایید تکون می‌دادن. 

 

 

جهت توضیح و یادآوری به خودم

 

این چندوقت کلاً حال خوبی نداشتم و خیلی چیزا ناراحتم می‌کرد و میکنه. اما توی همین سنگلاخ هم انگار یه آگاهی و فهمی در من داره ریشه میکنه و کم‌کم جوونه می‌زنه.

قصه اینه که من هرچقدر هم توی زندگیم بدوم، نمیتونم تماااام هنرها و مهارت‌ها و علومی که این روزا عرضه میشه رو یاد بگیرم. تازه با این فرض که استعداد و توانایی همه‌شون رو هم داشته باشم، وقت یادگیری و تمرین و مرور همه‌شون رو ندارم. همه‌شون که هیچی، وقت یک صدمش رو هم ندارم. 

من هرچقدر درس بخونم و مطالعه کنم و فکر کنم و کلاس شرکت کنم و مباحثه کنم، نمی‌تونم توی همه حوزه‌های موردعلاقه‌ام متخصص بشم. 

من هرچقدر هم توی زندگیم تلاش کنم، نمیتونم همه اون چیزای خوبی که دور و بری‌ها یا دوستانم دارند رو داشته باشم و به دست بیارم. 

من هرچقدر هم برای بچه‌داری‌ام تلاش کنم، بازم مامانم من رو توی این موضوع سرزنش میکنه (هرچند که از نظر خودش سرزنش نمیکنه، فقط دلسوزی و راهنمایی میکنه).

من هرچقدر هم که سعی کنم ایده‌آل س باشم، بازم یه سری چیزها هست که نمیتونم دقیقا مطابق میل او رقم بزنم.

من هرچقدر که خودم رو به زحمت و سختی بندازم که خونه تمیز و قشنگ و رویایی داشته باشم، بازم اون تصویری که توی ذهنم هست محقق نمیشه و اساساً ساخت واقعی اون تصویر به خیلی چیزهای خارج از اراده من ربط داره.

ووو...

همیشه این موضوع من رو رنج می‌داده و برام آینه محدودیت و حسرت و حس ناکامی و سردرگمی بوده.

ولی فقط یه فکر هست که کمکم میکنه این نشدن‌ها، این کاملاً راضی نبودن دیگران از من، این توقعات نامحدود دیگران و جامعه از من (که حالا توقع خودم از خودم شده) و توان و وقت محدود من، حالم رو بد نکنه.

مثل همیشه اون فکر فقط «امام» هست.

امامی که میتونم و باید رضایت و خوشحالی او رو ملاک زندگیم قرار بدم.

امامی که به محدودیت‌های من اشراف کامل داره.

امامی که توقعش از من متناسب با داشته‌ها و نداشته‌هام هست.

امامی که نیاز نیست جلوش خودم رو توجیه کنم.

امامی که میدونه اولویت زندگی من در هر لحظه چیه و اگر به او رجوع کنم در هر لحظه بهترین عمل رو انجام میدم.

باید نگاهم فقط به امامم باشه. 

چقدر رویاییه. چقدر آرامش توش هست، چقدر خوشحالی. دیگه نه حسرتی هست نه حسادتی، نه احساس شکست و عقب‌موندنی، نه سرخورده شدنی از حرف دیگران.

و از همین جهت چقدر سخته که «لااسمع لکَ حسیساً و لا نجوی» (دعای ندبه)...

اما برای کسی که حقیقتاً بخواد از امام بشنوه و به امام نگاه کنه راه بسته نیست.